Pati Dostları

Çakıl’ı ufacıkken seçtik. Sekiz yavrunun en çelimsiziydi ama aynı zamanda en sevimlisi. Çok küçük olduğu için alamadık. Annesinin yanında durması gerekiyordu bir süre daha. Ertesi gün Saadet’in doktoru aradı. “Hayırlı olsun” dedi. Neyin hayırlı olmasını dilediğini anlamakta zorlandı Saadet. Meğer hamileymiş.

   

Tabii eve Çakıl’ın gelecek olması aile büyükleri tarafından hoş karşılanmadı. Biz de çekindik başta. Doktorlar zararı olmaz deyince aldık Çakıl’ı getirdik. Tuvalet eğitimi filan derken kısa sürede ev yaşantısına alıştı. Annesi ona mutfağa girmemeyi öğretmiş. Mutfağın kapısı olmamasına rağmen o kendisine sınır belirlemişti ve kesinlikle oradan geçmiyordu. Gerçi biz kısa sürede huyunu bozduk ama en azından ilk geldiğinde beklenenin ötesinde usluydu.

Birkaç gün içinde Çakıl evin başköşesine yerleşmiş, şımarık bir bebek olmuştu. Oyunlar oynuyor, yorgunluktan kıpırdayamayacak hale gelinceye kadar koşturuyordu. Eve sırf Çakıl için gelmeye başlayan bir çevre oluşmuştu. Çocuklar, anne babalarına baskı yapıyor, bir şekilde Çakıl’la oynayacak ortamı yaratıyorlardı. Onlar gelemezse biz Çakıl’ı alıp gidiyorduk.

   

Akşamları eve gelince Çakıl sevinçten çıldırıyor, etrafımızda dört dönüyordu. Bir süre sonra yorgun düşüyor, biz televizyon seyrederken o ayağıma başını koyuyor, uyuyordu. Onun sınırsız sevgisi yavaş yavaş bağımlılık yapmaya başlamıştı. Eve yaklaşırken Çakıl’la buluşmak için sabırsızlanıyordum.

Yanına geldiğim anda, ne stres ne sinir kalıyordu. Çakıl, günün yorgunluğunu bir anda unutturuyordu. Onun yanında insan derdini, tasasını unutuyordu.
Doktor, hamilelikte en önemli şeyin huzur olduğunu söylemişti. Hem bebeğin sağlıklı doğması, hem de doğduktan sonra huzurlu olması için annenin hamilelik döneminin keyifli, huzurlu, stresten uzak geçmesi gerekiyordu. Gel gör ki, iş problemleri, trafik sıkıntısı, şehir yaşantısı, birçok şey, stresten uzak durmanıza izin vermiyordu.

Meğer Çakıl bunun ilacıymış. Onun yanına gelince, pozitif enerjisi size geçiyor, sıkıntıların yerini tatlı bir huzur alıyordu. Her dakika onunla olamasak da akşamları olsun keyfimizi yerine getirmeyi başarıyordu. Bize hayatta neyin önemli olduğunu öğretiyordu. Önemsiz, sıradan, her gün tekrar eden olaylara üzülmek yerine, hayatın tadını çıkartın, çevrenizdeki güzelliklere odaklanın diyordu.

   

Şimdi Selin’in çok iyi bir arkadaşı var. Selin onunla oynamayı beceremese de Çakıl iyi bir bakıcı. Onu incitmeden yanında duruyor. Ağlarsa ayağını yalayıp susturuyor. Tüyleri çekildiği zaman, bir büyük olarak sakin sakin bekliyor. Üstlendiği büyük sorumluluğun farkında. Bebeğe zarar gelmesin diye elinden geleni yapıyor. Selin de Çakıl’ı görünce mutlu oluyor. Etrafa gülücükler saçmaya başlıyor.


Sevgili Baran Kaya ve ailesine bu keyifli yazı için çok teşekkür ederiz